رادیوگرافی ایمپلنت دندان

رادیوگرافی ایمپلنت دندان یکی از ابزارهای اساسی در فرآیند کاشت ایمپلنت است. این تصویربرداری با اشعه‌ی ایکس که تصاویر دقیقی از استخوان‌ها و بافت‌های دهانی فراهم می‌کند، به پزشک اطلاعات مهمی را دربارهٔ ساختار دهان فراهم می‌کند. با استفاده از رادیوگرافی، پزشک قادر است به دقت تراکم استخوان‌ها و وضعیت عمقی و عرضی آن‌ها را بررسی کرده و نقاط مناسب برای کاشت ایمپلنت را تعیین کند.

این تصویربرداری نقش اساسی در برنامه‌ریزی دقیق جراحی دارد. اطلاعات به دست آمده از رادیوگرافی، به پزشک کمک می‌کند تا موقعیت دقیق کاشت ایمپلنت را مشخص کرده و از موفقیت بیشتر در جراحی اطمینان حاصل کند. این تصویربرداری قبل از جراحی به پزشک اجازه می‌دهد تا بهترین روش برای کاشت ایمپلنت را براساس شرایط دهان و استخوان‌های فرد مشخص کند و ریسک‌های ممکن را کاهش دهد.

رادیوگرافی ایمپلنت دندان در دندانپزشکی مدرن

هدف دندانپزشکی مدرن این است که بیمار را به حالت طبیعی، عملکرد، راحتی، زیبایی، گفتار و سلامت خود بازگرداند، چه با برداشتن پوسیدگی از یک دندان یا جایگزینی چندین دندان. چیزی که دندانپزشکی ایمپلنت را منحصر به فرد می کند، توانایی بهبود یافته برای دستیابی به این هدف، بدون توجه به آتروفی، بیماری یا آسیب سیستم روزنه است.

با این حال، هر چه بیمار دندان های بیشتری از دست داده باشد، این کار ممکن است چالش برانگیزتر شود. در نتیجه تحقیقات مداوم، ابزارهای تشخیصی، برنامه‌ریزی درمان، طرح‌های ایمپلنت، مواد و تکنیک‌ها، موفقیت قابل پیش‌بینی در حال حاضر برای توانبخشی بسیاری از موقعیت‌های چالش‌برانگیز بالینی به واقعیت تبدیل شده است. چند سال. برنامه ریزی درمانی برای ایمپلنت ها شامل معاینه رادیوگرافیک است که اطلاعاتی در مورد محل ساختارهای آناتومیکی، کیفیت و کمیت استخوان موجود، وجود ضایعات زیر استخوانی، الگوی اکلوزال و تعداد و اندازه ایمپلنت ها و همچنین طراحی پروتز ارائه می دهد. برای درمان موفقیت آمیز ایمپلنت ضروری هستند.

اهداف تصویربرداری ارائه نماهای مقطعی از قوس دندانی به پزشک برای تجسم ارتباط فضایی ساختارهای داخلی فک بالا و فک پایین است. حداقل تصویر امکان اندازه گیری دقیق را فراهم می کند. در حالت ایده آل، تصاویر باید امکان ارزیابی تراکم استخوان ترابکولار و ضخامت کیفیت استخوان صفحات قشری را فراهم کنند. مطالعات تصویربرداری باید به تعیین موقعیت بهینه کاشت ایمپلنت نسبت به بارهای اکلوزالی کمک کند. علاوه بر این، تشخیص وجود یا عدم وجود پاتوزها و قابل ارزیابی بودن با هزینه مناسب برای بیمار از ویژگی های مطلوب است.

تصمیم گیری در مورد زمان تجویز تصویربرداری به ادغام این عوامل بستگی دارد و می تواند در سه مرحله سازماندهی شود. این موارد عبارتند از:

رادیوگرافی ایمپلنت دندان قبل از جراحی

تصویربرداری ایمپلنت جراحی و مداخله ای

تصویربرداری پس از ایمپلنت پروتز

اگرچه چندین روش تشخیص تصویر برای ارزیابی مکان‌های پیشنهادی برای ایمپلنت‌ها در دسترس است، در حال حاضر، هیچ تکنیک واحدی برای آنالیزهای قبل و بعد از عمل ایده‌آل در نظر گرفته نمی‌شود.

معرفی گیرنده‌های دیجیتالی اشعه ایکس که جایگزین فیلم‌های معمولی شدند، یک پیشرفت مهم رادیوگرافی بود که معمولاً در دندانپزشکی روزانه استفاده می‌شود. درمان ایمپلنت دندانی (DIT) یک مداخله درمانی دندانپزشکی مورد توجه است و رادیوگرافی دندان یک جزء ضروری برای موفقیت درمان است. رادیوگرافی های دندانپزشکی که در عمل روزانه گرفته می شود، عموماً تصاویر دو بعدی و/یا تصاویر سه بعدی معمولی هستند. در حالت ایده آل، انتخاب روش رادیوگرافی ایمپلنت دندان باید پس از معاینه بالینی کامل و بررسی همه جانبه مزایا، نشانه ها و معایب تعیین شود.

روش های دیجیتال سه بعدی که در دهه گذشته ظهور کرده اند با این فرض که نتایج درمان بهبود می یابد در DIT گنجانده شده اند. این روش ها به طور مداوم در حال ارزیابی مجدد و بهبود هستند، اما اطلاعات منتشر شده کمی در مورد ارزیابی متغیرهایی مانند دوزها و دقت ابعادی وجود دارد که نشان می دهد تحقیقات بیشتر در این موارد ضروری است. این برای به دست آوردن اطلاعات مبتنی بر شواهد که ممکن است بر روی شیوه های رادیوگرافی آینده تأثیر بگذارد بسیار مهم است.
در این روایت، نویسندگان متداول‌ترین روش‌های رادیوگرافی دندان مورد استفاده در حال حاضر را ارائه می‌کنند

رادیوگرافی پری آپیکال داخل دهانی (IPR)

IPR یک تکنیک تصویربرداری پرکاربرد است که تعداد محدودی از دندان ها را در معرض دید قرار می دهد. ۷ در عمل روزانه، این رادیوگرافی ها برای ارزیابی معماری دندان، موقعیت، مرزها، تشخیص پوسیدگی و وضعیت نواحی پری آپیکال استفاده می شوند. IRP ها محبوب هستند و برای ارزیابی بالقوه محل ایمپلنت و در طول ارزیابی پس از ایمپلنت نشان داده شده اند.

IPR مزایای متعددی در طول درمان ایمپلنت دارد و به طور گسترده در دسترس است، مقرون به صرفه است، تصاویری با وضوح فضایی و کنتراست بالا ارائه می دهد و امکان ارزیابی مرزهای بالقوه محل ایمپلنت در ابعاد عمودی و مزیودیستالی را فراهم می کند. اگرچه IPR معمولاً فقط اعوجاج هندسی اسمی ایجاد می‌کند، این دقت هندسی می‌تواند بسته به انطباق بیماران و مهارت‌های اپراتور متفاوت باشد. به دلیل چالش‌های فنی، دقت ابعادی به‌دست‌آمده برای بخش‌های استخوانی بی‌دندان گسترده در IRP می‌تواند ناسازگار و کمتر قابل اعتماد باشد. یکی از معایب اصلی این تکنیک عدم وجود تصاویر مقطعی از منطقه مورد نظر است.

فقدان این اطلاعات ارزیابی بهینه کیفیت و کمیت ساختارهای استخوانی محل بالقوه ایمپلنت را به خطر می اندازد، علاوه بر این، ممکن است ارتباط آناتومیکی با ساختار حیاتی در مجاورت محل جراحی به طور دقیق آشکار نشود.

فناوری های رادیوگرافی در ایمپلنتولوژی دندان

پیشرفت‌ها در رادیوگرافی، گزینه‌های بیشتری را برای ارزیابی بیماران و برنامه‌ریزی درمان ایمپلنت در اختیار پزشکان قرار می‌دهد.

اگرچه ضروری است، اما معاینه بالینی به تنهایی اغلب قادر به تشخیص آناتومی بافت سخت و نرم زیرین و اطراف محل ایمپلنت پیشنهادی یا فعلی نیست. بنابراین، معاینه رادیوگرافی نقشی به همان اندازه در قرار دادن و مدیریت ایمپلنت های دندانی قبل از جراحی، داخل و بعد از جراحی دارد. هدف از این بررسی، بحث در مورد رادیوگرافی دندان و به طور خاص، انتخاب و استفاده مناسب از رادیوگرافی در درمان ایمپلنت است.

ملاحظات کلی

تصاویر رادیوگرافی با عبور تابش اشعه ایکس از ساختارهای دهانی و روی یک فیلم یا حسگر دیجیتال تولید می شوند. در دندانپزشکی ایمپلنت، رادیوگرافی برای ارزیابی آناتومی ناحیه مورد نظر، شامل کیفیت و کمیت استخوان موجود برای حمایت از ایمپلنت، وجود یا عدم وجود آسیب شناسی در محل‌های بی‌دندان، اطراف ایمپلنت‌های موجود و دندان‌های مجاور و مجاورت استفاده می‌شود. فضای ایمپلنت یا بی دندانی به ساختارهای حیاتی، مانند بسته‌های عصبی عروقی، سینوس فک بالا، و فرورفتگی‌ها یا بریدگی‌ها، مانند مواردی که معمولاً در صورت قدامی ماگزیلا یا لینگوال فک پایین رخ می دهد.

اگرچه چندین روش تصویربرداری در دسترس است، هر یک از این تصاویر و تکنیک های تصویربرداری کاربرد خاصی دارند و برخی از آنها (یا همه) ممکن است هنگام برنامه ریزی استفاده شوند. یک مورد پزشک ایمپلنت باید در تصمیم گیری برای گرفتن کدام رادیوگرافی عاقلانه عمل کند و همیشه اصل “تا حد قابل قبول منطقی” (ALARA) را در نظر داشته باشد تا میزان پرتوهای ارسالی به بیمار را کاهش دهد.

تصاویر دو بعدی

رادیوگرافی پری اپیکال و پانورامیک معمولاً در دندانپزشکی ایمپلنت استفاده می شود و نمایش دو بعدی و اجسام سه بعدی است. رادیوگرافی پری اپیکال برای ارائه نمایی از کل دندان یا ایمپلنت، از جمله آپکس و استخوان اطراف در نظر گرفته شده است. آنها مفید هستند زیرا به راحتی در دسترس اکثر دندانپزشکان هستند، وضوح بالا (با هزینه نسبتاً کم) را ارائه می دهند و دوز موثر نسبتاً کم پرتو را به بیمار تحویل می دهند که تخمین زده می شود کمتر از ۵ میکروسیورت (μSv) یا دوز باشد. با گرفتن چهار رادیوگرافی بایت وینگ ارائه می شود. علاوه بر این، آنها قابلیت تکرار محدود و اندازه محدود را ارائه می دهند.

تصاویر پانوراما توسط یک منبع اشعه ایکس که در اطراف سر بیمار می چرخد تولید می شود و ساختارهایی را نشان می دهد که در داخل فرورفتگی کانونی با حداقل اعوجاج باقی می مانند و آنهایی که در خارج از فرورفتگی کانونی با اعوجاج بیشتر باقی می مانند. فک بالا و فک پایین، همراه با ساختارهای اطراف و نگهدارنده، مانند محل، اندازه و وسعت حفره بینی و سینوس فک بالا، مسیر کانال آلوئولی تحتانی و مفصل گیجگاهی فکی. ۱۰ رادیوگرافی پانورامیک برای بیماران عمومی مفید است.

ارزیابی، از جمله ارزیابی وجود یا عدم وجود آسیب شناسی دندانی یا استخوانی، وجود و وسعت نواحی بی دندانی و پتانسیل آنها برای حمایت از ایمپلنت ها، و محدودیت های آناتومیکی نزدیک هر محل بی دندانی. علاوه بر این، دوز موثر تشعشع برای بیمار نیز نسبتاً کم است و از ۳ تا ۲۴ µSv است. با این حال، مانند رادیوگرافی های پری آپیکال، آنها نمایشی دو بعدی از یک شی ۳ بعدی هستند و بنابراین به طور کلی نمی توان آنها را به تنهایی در برنامه ریزی ایمپلنت قبل از جراحی یا به کار برد.

ارزیابی پس از کاشت ایمپلنت در مقایسه با روش‌های دیگر، آن‌ها همچنین دارای وضوح پایین‌تر و افزایش پتانسیل برای اعوجاج به دلیل مشکل در قرار دادن بیمار در داخل کانون کانونی هستند.

تصاویر سه بعدی

معرفی تصویربرداری سه بعدی به دندانپزشکی ایمپلنت به طور چشمگیری میزان اطلاعات تشخیصی را که می توان به دست آورد، بهبود بخشید. به عنوان مثال، تصاویر مقطعی از فک بالا و فک پایین، نمایش دقیق تری از ارتفاع و عرض استخوان را ارائه می دهند، علاوه بر موقعیت ۳ بعدی دقیق ساختارهای آناتومیک، ایمنی و قابلیت پیش بینی بهتری را در طول کاشت ایمپلنت ارائه می دهند. با استفاده از تصاویر مقطعی، می توان ساختارهای تشریحی پیچیده فک بالا و فک پایین – مانند کانال آلوئولی تحتانی و حلقه قدامی آن، کانال انسیو فک پایین، سوراخ ذهنی، کانال زبانی، کانال نازوپالاتین فک بالا، حفره بینی و سینوس ماگزیلاری ۱۱ را ارزیابی کرد.

جراحی ایمپلنت دندان

قبل و در حین جراحی ایمپلنت در مواردی که مشکوک به آسیب شناسی اطراف ایمپلنت است، تصاویر مقطعی سطح باکال و زبانی یا پالاتال ایمپلنت را با دقت بیشتری نسبت به تصویربرداری دو بعدی سنتی (مانند رادیوگرافی پری آپیکال و پانورامیک) نشان می دهد. درجه خاصی از پراکندگی پرتو است که می تواند با حضور ایمپلنت ایجاد شود، و نشان داده شده است که این امر باعث کاهش دقت و تجسم رابط بین استخوان به ایمپلنت می شود.

جراحان ایمپلنت می‌توانند با استفاده از نرم‌افزاری که امکان قرار دادن مجازی ایمپلنت‌ها را در تصاویر مقطعی تولید شده توسط فناوری CBCT، پیش‌بینی‌پذیری و ایمنی کاشت ایمپلنت را افزایش دهند. در موارد بخصوص دشوار، می توان یک راهنمای جراحی بر اساس طرح جراحی مجازی ساخت تا قرار دادن دقیق تر ایمپلنت را تسهیل کند. با این حال، نیاز مرتبط به مواد اضافی و افزایش هزینه ممکن است در موارد ساده تر از مزایای آن بیشتر باشد.

اگرچه روش‌های زیادی برای رادیوگرافی ایمپلنت دندان در دسترس است، اما روش صحیح و مورد نیاز باید بسته به مورد و قضاوت پزشک برای تفسیر تصویر به‌دست‌آمده اتخاذ شود. انتخاب تصویربرداری قبل از کاشت با توجه به دوز تابش، هزینه هر معاینه و اطلاعات پیش‌بینی‌شده‌ای که ممکن است توسط مطالعه تصویربرداری ارائه شود، باید با دقت مورد توجه قرار گیرد. نسبت ریسک به سود باید بر اساس فردی تعیین شود تا موفقیت را به حداکثر برساند.