اجزای ایمپلنت دندان کدامند و چه کاربردی دارند

اجزای ایمپلنت دندان معمولی دارای طراحی سه تکه هستند. این سه جزء عبارتند از پست یا پیچ ایمپلنت، آباتمنت که به پست ایمپلنت متصل می شود و پروتز یا ترمیم دندان که می تواند تاج، بریج یا پروتز باشد.ایمپلنت های دندانی راه حلی باورنکردنی برای دندان های از دست رفته هستند، اما اگر می خواهید یکی (یا بیشتر) داشته باشید، ممکن است کنجکاو باشید که ایمپلنت دندان در واقع چیست.اگرچه از روی نام نمی توانید تشخیص دهید، اجزای ایمپلنت دندان دارای سه بخش مهم است که نمی توان همه آنها را همزمان در دهان قرار داد. آنها از پایین به بالا عبارتند از:

پست ایمپلنت، اباتمنت، پروتز

پست ایمپلنت

اثربخشی طولانی مدت ایمپلنت دندان تا حد زیادی به دلیل پایداری ایجاد شده توسط پست یا پیچ فلزی کوچک است. با قرار دادن آن از طریق جراحی در استخوان فک (بعد از اینکه دندانپزشک سوراخ کوچکی را با راهنمایی کامپیوتری سوراخ کرد)، پست در جای خود «ریشه‌دار» می‌شود. این نگه‌داشتن با گذشت زمان قوی‌تر می‌شود، به همین دلیل است که محل قرار دادن پست باید حدود شش ماه اجازه داده شود تا زمانی که فیکسچر به استخوان می‌چسبد، بهبود یابد.

پست از چه موادی ساخته شده است؟

این همجوشی را می توان با استفاده از پستی که با هیدروکسی آپاتیت پوشانده شده یا با سنگ ریزه یا اسید اچ خشن شده است قوی تر کرد تا امکان تماس بیشتر با استخوان فراهم شود. ماده زیرینی که معمولاً برای پست ها استفاده می شود تیتانیوم است، اگرچه زیرکونیا به سرعت محبوبیت پیدا می کند زیرا ضد حساسیت است (یعنی باعث واکنش های آلرژیک نمی شود)، مقاوم در برابر حرارت و خوردگی و همچنین بسیار قوی است.

طرح های مختلف پست

فیکسچرهای ایمپلنت در اندازه‌های بسیار متنوع و حتی طرح‌های مختلف تولید می‌شوند، به طوری که مرکز ایمپنت دندان شما گزینه مناسبی برای دندان از دست رفته شما، چه دندان آسیاب یا ثنایا، داشته باشد انجام میدهد. این شامل ایمپلنت‌های “مینی” بلند (تا ۱۸ میلی‌متر)، پیچ‌های باریکی است که می‌توان آن‌ها را در شکاف‌های محکم برای لنگر انداختن ایمپلنت‌های دندان قرار داد. اما پایه های معمولی نسبتاً سفت و توخالی هستند به طوری که می توان اباتمنت را در بالا وصل کرد.

پست یا پیچ ایمپلنت در طی یک عمل جراحی کوتاه با استفاده از جراحی پیشرفته کامپیوتری به استخوان فک وارد می شود. پست واقعی کمی شبیه ریشه دندان طبیعی به نظر می رسد، دقیقاً به روشی که طراحی شده است، بنابراین اگر یک پست ایمپلنت را ببینید، ممکن است متوجه شوید که انتهای آن درست مانند یک ریشه دندان واقعی مخروطی است.

پست های ایمپلنت دندانی در طیف وسیعی از قطرهای مختلف در دسترس هستند، این اطمینان را ایجاد می کند که پزشک متخصص می تواند مناسب ترین قطر را برای دندانی که نیاز به ترمیم دارد انتخاب کند.به عنوان مثال، قطر بزرگتر برای دندان های بزرگتر مانند دندان مولر مناسب تر است، در حالی که ایمپلنت با قطر باریک برای دندان های کوچکتر مانند دندان های ثنایا مناسب تر است. طول پست های ایمپلنت دندان نیز با توجه به اندازه و محل دندانی که قرار است جایگزین شود متفاوت است.

طراحی ایمپلنت سه تکه امکان پوشاندن پست های ایمپلنت را برای یکپارچگی استخوانی فراهم می کند، بنابراین لزوماً بلافاصله با پروتز ترمیم نمی شود. در عوض، اباتمنت بعداً زمانی که دندانپزشک ایمپلنت آماده ساخت و قرار دادن پروتز ایمپلنت است، متصل می شود.

پروتز ایمپلنت

پروتز ایمپلنت می تواند تاج، بریج یا پروتز متکی به ایمپلنت باشد. ایمپلنت‌های تک دندانی تاج‌های دندان را ترمیم می‌کنند، در حالی که ایمپلنت‌های متعدد می‌توانند بریج‌های دندانی را ترمیم کنند یا ممکن است برای حمایت از پروتز استفاده شوند. تاج ها و بریج ها به طور دائمی در جای خود ثابت می شوند و فقط توسط دندانپزشک ایمپلنت قابل جابجایی هستند.

پروتزهای ایمپلنت متحرک هستند، بنابراین می توان آنها را برای تمیز کردن و نگهداری منظم بیرون آورد.در حالی که پروتزهای ایمپلنت در دهان هستند، در جای خود محکم نگه داشته می شوند و در مقایسه با پروتزهای معمولی که روی لثه قرار می گیرند، بسیار قوی تر و پایدارتر هستند.

اکثر ایمپلنت های تک دندانی از سه جزء تشکیل شده اند، اما برخی از آنها دو تکه هستند. این ایمپلنت های دندان طوری ساخته می شوند که پست و اباتمنت ایمپلنت یک واحد باشد. پروتز ایمپلنت مستقیماً روی ایمپلنت قرار می گیرد.این اجزا با هم یک راه حل بالقوه دائمی ارائه می دهند که شبیه دندان های طبیعی به نظر می رسد و عملکردی دارد و از دست دادن استخوان و سایر مشکلات مرتبط با دندان های از دست رفته را حل می کند.

پروتز چه کار می کند؟

پروتز گاهی اوقات “ترمیم” نامیده می شود زیرا بخشی از ایمپلنت است که با پر کردن شکاف دندان از دست رفته با چیزی که به نظر می رسد فقط یک دندان طبیعی دیگر است ظاهر شما را ترمیم می کند. تقریباً در هر شرایطی، این تنها بخشی از ایمپلنت است که قابل مشاهده خواهد بود. همچنین مانند یک دندان عمل می کند، به این معنی که وقتی همه چیز خوب شد، می توانید هر چیزی را که دوست دارید بخورید (با فرض اینکه بقیه دندان های شما سالم باشند).

اباتمنت چه کار می کند؟

در بین فیکسچر و ترمیم، تکیه گاه قرار دارد که گاهی اوقات “اتصال” نامیده می شود. مانند یک آداپتور عمل می کند که یک طرف آن می تواند به ستون پیچ شود و طرف دیگر برای چسبیدن به پروتز طراحی شده است.

طرح های مختلف تکیه گاه

طراحی کلی اباتمنت به این بستگی دارد که تاج، بریج یا پروتز قرار داده باشید – تکیه گاه روکش مانند یک پیچ بی‌حسی است، در حالی که اباتمنت برای دندان مصنوعی دارای ضمیمه‌هایی برای بستن دندان‌های مصنوعی در جای خود است. در این طرح ها، اباتمنت ممکن است از طریق یک اتصال شش گوش داخلی (شش ضلعی) در سر پست، یک اتصال شش گوش خارجی به طوری که اباتمنت در بالای میله قرار گیرد یا یک اتصال هشت ضلعی داخلی متصل شود.

آیا اباتمنت همزمان با پست قرار می گیرد؟

اگرچه پست، اباتمنت و ترمیم موقت را می‌توان همزمان گذاشت، اما در برخی موارد، دندانپزشک منتظر می‌ماند تا اباتمنت را بچسباند تا پست با استخوان فک جوش بخورد. این امر نیاز به دومین جراحی جزئی برای باز کردن مجدد لثه در جایی که روی پست ایمپلنت رشد کرده است، دارد تا بتوان اباتمنت را در آن پیچ کرد.

با این حال، اگر دندانپزشک از یک اباتمنت شفابخش استفاده کند که به آن کاف شفابخش نیز می‌گویند، این نیاز به جراحی دوم را برطرف می‌کند زیرا این نوع اباتمنت فراتر از لثه‌ها گسترش می‌یابد و فضای زیادی برای روکش ایجاد می‌کند. پس از جوش خوردن پست، دندانپزشک کاف التیام دهنده را برمی دارد و اباتمنت و تاج نهایی را قرار می دهد. لثه‌های شما ممکن است برای تطبیق با اندازه و شکل تاج نیاز به تغییر شکل جزئی داشته باشند، اگرچه یک تاج موقت می‌تواند به کانتور کردن لثه کمک کند.

اباتمنت از چه ماده ای ساخته شده است؟

مانند پست های ایمپلنت، تیتانیوم و زیرکونیا رایج ترین مواد اباتمنت هستند. برخی از بیماران هنگام گرفتن روکش یا بریج کیفیت همرنگ دندان زیرکونیا را ترجیح می دهند زیرا اباتمنت بالای خط لثه بیرون زده است.

اگرچه در حال حاضر معمول است که پست و تکیه گاه در طول ساخت به صورت یک تکه با هم ذوب شوند، این روش در واقع با طراحی «دو تکه» از قبل قدمت دارد. در اینجا پست قرار داده می شود و اجازه داده می شود تا چندین ماه قبل از اینکه اباتمنت توسط سیمان یا جوش سرد متصل شود، در استخوان ادغام شود.

این روش به دندانپزشک امکان انعطاف پذیری بیشتری برای استفاده از استخوان خوب در دسترس را می دهد در حالی که هنوز ایمپلنت را به درستی زاویه می دهد، زیرا می توان به بالای پست دسترسی پیدا کرد و اباتمنت را در زاویه مورد نیاز قرار داد. با ایمپلنت یک تکه، این غیر ممکن است.

در حالی که ایمپلنت تک تکه استحکام بیشتری را ارائه می‌کند، در روشی ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر نصب می‌شود، و می‌توان آن را در فضایی باریک قرار داد، بسیاری از دندان‌پزشکان هنوز طراحی دو تکه را انتخاب می‌کنند زیرا جهت‌گیری زاویه ایمپلنت بهتر است.

با این حال، هر طرحی جایگاه خود را دارد و اینکه کدام یک برای شما بهترین است به شرایط منحصر به فرد دهان شما بستگی دارد.

طول عمر ایمپلنت ها چقدر می باشد

اگر عادات دهانی خوبی دارید، ایمپلنت ها می توانند مادام العمر دوام بیاورند. بیماران به طور معمول ۲۵ یا ۳۰ سال از ایمپلنت های خود می گذرند، اگرچه پروتز گاهی اوقات به دلیل ساییدگی و پارگی نیاز به تعویض پس از ۱۰ تا ۱۵ سال دارد.

با در نظر گرفتن هزینه های جانبی، قیمت ها برای هر ایمپلنت متغیر هستند. دامنه وسیع تابع تعدادی از عوامل است، از جمله پیچیدگی کشیدن دندان و ریشه، تعداد اشعه ایکس مورد نیاز، مواد ترمیم انتخاب شده و موارد دیگر. به همین دلیل است که تا زمانی که با شما را ویزیت نکنیم، تخمینی به بیماران نمی دهیم – وضعیت هر بیمار متفاوت است (همانطور که هر دندانپزشکی متفاوت است).

پست معمولاً گران‌ترین قسمت است و پس از آن پروتز قرار دارد. اباتمنت تا حد زیادی ارزان ترین قسمت از این سه قسمت است.

به کودکان و نوجوانان توصیه نمی شود پس از از دست دادن دندان دائمی ایمپلنت دندان انجام دهند زیرا استخوان فک هنوز در حال رشد است و قرار دادن ایمپلنت در فک توسعه نیافته می تواند مشکلاتی را ایجاد کند. همچنین، کسانی که به اندازه کافی سالم نیستند تا تحت عمل جراحی قرار گیرند، کاندیدای مناسبی برای ایمپلنت نیستند.

برای بیمارانی که نمی توانند تحت عمل جراحی ایمپلنت قرار گیرند، گزینه های دیگر خود را برای جایگزینی دندان های از دست رفته ببینید.